Afvallen voor een betere conditie: onze dieetcultuur in actie

Als je aan mensen vraagt waarom ze willen afvallen, zijn er een hele hoop die als antwoord geven dat ze niet meer buiten adem willen zijn wanneer ze de trap nemen, gaan wandelen, achter hun kleinkind aan rennen, en nog meer van die dingen. Met andere woorden: ze willen afvallen om hun algemene conditie te verbeteren.

De gedachte is namelijk dat dun zijn automatisch betekent dat je een betere conditie hebt en dus niet meer *extra* aan je conditie hoeft te werken. Terwijl je ook gewoon je conditie kan verbeteren als je dik bent – zonder dat je daarvoor moet afvallen. En niet alleen door in de fitness op een loopband te gaan staan; er zijn genoeg andere manieren die je helpen om niet meer buiten adem te geraken wanneer je bijvoorbeeld de trap neemt. Maar blijkbaar is dat niet de juiste manier om het gewenste resultaat te bereiken.

Veel mensen steken liever tijd en geld in diëten en afvallen om hun doel te bereiken, want dan komt het resultaat vanzelf. Dat ze daardoor ook een verstoorde relatie krijgen met eten en hun lichaam, lijkt een bijkomstigheid die geen verdere kritiek vereist. Dat het resultaat hoogst waarschijnlijk maar tijdelijk is, lijkt een argument dat niet belangrijk genoeg is om over na te denken. Dat er ook een duurzaam alternatief is om die betere conditie te krijgen, lijkt een idee dat niet de moeite is om te overwegen.

We beginnen nog liever aan een dieet dat op lange termijn ons algemeen welzijn schaadt, omdat we denken dat we daardoor automatisch een resultaat gaan behalen dat we ook op andere, duurzamere manieren kunnen bereiken. Dat is hoe diep onze dieetcultuur zit. En ik vind dat enorm triest.